Przywrócenie obywatelstwa polskiego dotyczy osób, które w przeszłości posiadały obywatelstwo polskie, a utraciły je przed dniem 1 stycznia 1999 roku na podstawie:

• art. 11 lub 13 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 roku o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. nr 7, poz. 44, z późn. zm.);
• art. 11 lub 12 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 roku o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25);
• art. 13, 14 lub 15 ustawy z dnia 15 lutego 1962 roku o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 200, Nr 28, poz. 353, z późn. zm.).

Wniosek o przywrócenie obywatelstwa polskiego składa się do ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Wnioskodawca przebywający na stałe za granicą składa wniosek za pośrednictwem konsula właściwego ze względu na miejsce zamieszkania.

Wymagane dokumenty:

1. wniosek o przywrócenie obywatelstwa polskiego;
2. zdjęcie formatu paszportowego;
3. dokumenty potwierdzające tożsamość i obywatelstwo;
4. dokumenty potwierdzające zmianę imienia i nazwiska, jeśli taka nastąpiła;
5. posiadane dokumenty potwierdzające utratę obywatelstwa polskiego.

Kopie dokumentów polskich i zagranicznych muszą być potwierdzone za zgodność z oryginałami przez konsula.

Wszystkie dokumenty w języku obcym muszą być przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego lub konsula.

Opłata zgodnie z Tabelą opłat konsularnych.

Przywrócenie obywatelstwa następuje w formie decyzji wydanej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Nabycie obywatelstwa polskiego następuje w dniu, w którym decyzja o przywróceniu obywatelstwa polskiego stała się ostateczna.

Nie przywraca się obywatelstwa polskiego cudzoziemcowi, który:

1. w okresie 01.09.1939-08.05.1945 dobrowolnie wstąpił do służby w wojskach Państw Osi lub ich sojuszników lub przyjął urząd publiczny w służbie tych państw;
2. działał na szkodę Polski, a zwłaszcza jej niepodległości i suwerenności lub uczestniczył w łamaniu praw człowieka.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 2 kwietnia 2009 roku o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2012 r. poz. 161, z późn. zm.)